 |
| |
.
|
|
Ken je mij? Wie ben
ik dan?
februari 2019
Op de laatste dag van het afgelopen jaar, zo rond het middaguur,
gaat de telefoon. Het is de buurvrouw: ‘Herman, we hebben
oliebollen. Kom je een oliebol eten?’ Even later stond ik tussen
andere buren en familieleden te genieten van een oliebol en het
samenzijn. De buitenkachel straalde met een behaaglijke warmte
terwijl de buurman met een opscheplepel nieuw beslag in de
friteuse dompelde. Oliebollen met poedersuiker, gewoon in de
buitenlucht, naast het huis. Ik genoot. Hoe mooi kan het zijn.
Het was nog 2018, het nieuwe jaar moest nog beginnen, en de
hele wereld stond op het punt een nieuw jaar te verwelkomen. Een
jaar met nieuwe mogelijkheden en nieuwe kansen. Een jaar waarop
we onze hoop, onze verlangens en onze voornemens projecteren.
Nieuw geluk, nieuwe kansen. Het is alsof het afhangt van het
jaar, maar eigenlijk hangt het af van ons, van ons zelf.
|
|
Op zich is het
nieuwe jaar niet zoveel anders dan het oude jaar. De
tijdsovergang hebben wij als mensen bedacht in ons hoofd en
de wereld draait gewoon door. Toch is het een bijzonder
moment, want het laat ons even stil staan en we realiseren
ons hoe we er voor staan. Voor de ene mens is het een moment
om zich te realiseren wat hij heeft, voor een ander juist
het moment om zich bewust te worden van wie hij is.
Dat moment met de oliebollen voelde ik mij als een vis in
het water. Ik voelde een rust en een zelfvertrouwen die ik
van mezelf nauwelijks ken. Een ervaring, moeilijk in woorden
te vangen, maar voor mij onvoorstelbaar waardevol. Ik kon
daar onder de carport mezelf zijn en dat voelde gewoon
geweldig. Een geluksmomentje.
2018 is voor mij een
heftig jaar geweest. Het verhaal van mijn heftige geboorte
was mij al diverse keren verteld, maar het deed hoegenaamd
niks met mij. En dat sleutelmoment heeft zich ontwikkeld het
afgelopen jaar. De ervaring zat diep verborgen, ergens in
mijn onderbewuste, maar is losgekomen en het heeft gemaakt
dat 2018 voor mij een bijzonder jaar is geweest.
Stevig staan, niet gelijk van mijn sokkel geblazen worden
als een ander een vervelende opmerking maakt en van mezelf
weten dat ik de moeite waard ben. Mezelf zijn is wel zo
geweldig, voelt zo goed. Dit wil ik nooit meer kwijt. En
jarenlang dacht ik nog wel mezelf redelijk te kennen. Dat
blijkt dus een grote misvatting te zijn geweest.
En
….. ook jij bent veel mooier dan dat je denkt dat je bent.
Herman Veltmaat
Heb je ook een verhaal te
vertellen. Je mag reageren via
info@hermanveltmaat.nl
|
|
|
|
|
|
