 |
| |
.
|
|
Boer'n verdreet
juli 2019
‘Ie komt zeker ok van ’n boer?’, vraag ik. Tegenover mij aan
tafel een stevige, wat oudere man. Naast hem zijn vrouw in haar
‘zundagse’ kleed. ‘Joa, ik har nen kleen spöl in Holten’. Daarna
is de man stil. De ogen naar binnen gekeerd. De man is gekomen
met een rollator en zijn drie dochters hebben voor hun vader
tegenover mij een stoel met rugleuning gevonden. Drie dochters,
eentje met keurig gelakte nagels, eentje met een tattoo op haar
schouder en eentje ‘keurig’ gekleed, zijn als zoemende bijen
bezig alles voor hun bejaarde vader te regelen. Ze halen ‘boer’n
greuntesoep’, ‘gleumige earpel’ en een toetje van de Zuivelhoeve’.
Plotseling kijkt hij mij doordringend aan: “We woont d’r
nog, mar boer’n doo’k al lange neet meer. We hebt ’n bord in de
tuin: ‘Hier woont riekdom!’” Het komt er verbitterd uit. “We
heb’t alles op’emaakt, hebt niks meer!” Dan eet hij verder van
zijn patat met stoofvlees. “Pa, ie magt straks via de
artiesteningang noar binnen, ie zit op de eerste rieje, ze
harren nog een paar clown’s neudig’. De dochter naast mij
probeert een |
|
luchtiger toon aan te slaan. Alsof hij
niets gehoord heeft gaat de man verder. “Ik kan oe goot
verstoan. Ie komt zeker oet de buurte?”
Plaats van
handeling, hangar 11, vliegbasis Twente. We zitten aan lange
tafels in afwachting van de voorstelling ‘Hanna van Hendrik’,
een initiatief van Johanna ter Steege. Johanna speelt Hanna,
een boerenvrouw met twee puberende kinderen. Haar Hendrik is
verongelukt en ze staat er alleen voor, maar haar Hendrik,
de liefde van haar leven, heeft ze, al is het zeven jaar
geleden, nog steeds niet begraven. Het zijn de 70-er jaren,
de jaren van vooruitgang, van ruilverkaveling, melkstal en
melkkoeltank. Hanna moet naast haar persoonlijke verdriet
hard werken om het hoofd boven water te houden, maar dan
trekt de directeur van de boerenleenbank haar krediet in. Ze
loopt achter met afbetalen.
“Wee harren een opdracht,
zorgen veur voldoende etten veur ’t Nederlandse volk, want
een hongerweenter mocht d’r nooit meer kommen. Mar een
eerlijke pries veur de botter, de keese en de melk hew nooit
ehad. In plaats doarveur mos ’t alleen mar efficiënter en
goedkooper. Mossen wiej investeren um ’t heufd boven water
te hoalen en noe wilt ze mie de beeste en de groond onder ’t
gat verkopen”. Het zijn bittere woorden van Hanna die mij
raken, zo herkenbaar voor mij als boerenzoon en voor al die
andere toeschouwers die al wekenlang de tribunes vullen voor
‘Hanna van Hendrik’.
Herman Veltmaat
Heb je ook een verhaal te
vertellen. Je mag reageren via
welkom@hermanveltmaat.nl
|
|
|
|
|
|
